พ่อคือ . . .

ก่อนที่จะถึง “วันพ่อ” ผมขอเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพ่อ 3 เรื่อง ที่ได้มาเป็นคลิป มีทั้งไทย จีน และฝรั่งครับ


ตราบาปของพิกุล

“พิกุล” เป็นคนจังหวัดเชียงราย แม่หนีตามชายนักท่องเที่ยวไปอยู่กรุงเทพฯ ในช่วงที่พิกุลมีอายุได้เพียงสองขวบ ทิ้งให้สองพ่อลูกอยู่กันตามลำพัง ไม่เคยหวนกลับไปอีกเลย พ่อมีอาชีพรับจ้างทั่วไป เป็นครอบครัวที่ยากจนขัดสน แต่เธอไม่เคยต้องน้อยหน้าใคร เพราะพ่อจะขวนขวายหาทุกอย่างมาให้ ตามประสาคนยาก ไม่เคยให้เธอต้องทำงานลำบากเหนื่อยยาก


ต่อมาเมื่อเธอเรียนจบ ตอนนั้นพ่อก็แก่มากแล้วและสุขภาพก็ไม่ดี ทำงานไม่ค่อยไหว พิกุลบังเอิญเจอเพื่อนที่ได้ไปทำงานที่กรุงเทพฯ จึงชักชวนให้เธอไปทำงานด้วยกัน บอกมีรายได้ดี พิกุลสงสารพ่อ อยากหารายได้มาช่วยจุนเจือ แต่พ่อไม่ให้ไป เพราะกลัวลูกจะถูกหลอกเหมือนแม่ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ สุดท้ายเธอหาทางมาทำงานที่กรุงเทพฯจนได้ แรกๆ ก็ส่งเงินกลับไปให้พ่อบ้าง ต่อมาการติดต่อก็ค่อยๆ ห่าง พิกุลติดใจหลงใหลแสงสีของเมืองกรุงจนลืมตัว


ไม่นานเธอได้พบรักกับชายหนุ่มชาวสวีเดน และย้ายไปอยู่กินกันที่เมืองนอก ด้วยความอับอายในความยากจนและความแก่ชราเงอะงะของพ่อ พิกุลไม่กล้าบอกแฟนหนุ่มว่า ยังมีพ่ออยู่อีกคน จากนั้นไม่นานเพื่อนส่งข่าวมาจากกรุงเทพฯ บอกว่าพ่อของเธอได้เสียชีวิตแล้วหลังจากที่นอนป่วยเป็นอัมพาตมานาน ไม่ว่าจะมีใครไปเยี่ยมสักกี่คน พ่อก็จะร้องไห้ถามหาพิกุล ต้องการจะพบแต่เธอจนสิ้นใจตาย


พิกุลมีความเสียใจโศกเศร้าอย่างที่สุด เธอได้รู้สึกสำนึกในบาปที่เธอได้กระทำลงไป แต่เธอก็หมดโอกาสที่จะแก้ไข


ชายขายเต้าหู้

ตอนเหนือของมณฑลเหลียวหนิง ประเทศจีน มีเมืองขนาดกลางชื่อว่า เทือกเหล็ก ทุกเช้าตรู่บนท้องถนน จะเห็นผู้เฒ่าเข็นรถขายเต้าหู้เคลื่อนไปอย่างช้าๆ ลำโพงที่ต่อกับแบตเตอรี่บนรถ กระจายเสียงใสของหญิงสาว “เต้าหู้มาแล้วจ้า เต้าหู้อร่อยจ้า” เสียงนี้เป็นของฉัน คนขายคือพ่อฉัน พ่อฉันเป็นใบ้


ตอนที่ฉันอายุแค่ 2-3 ขวบ ฉันคิดว่า การมีพ่อเป็นใบ้นั้น น่าอัปยศ ฉันเกลียดชังพ่อตั้งแต่เล็ก เมื่อฉันเห็นเด็กบางคนหยิบเต้าหู้ไปโดยไม่จ่ายเงิน พ่อโก่งคอยาว แต่ไม่อาจตะเบ็งเสียงออกมา ฉันไม่ชังเด็กคนนั้น แต่กลับชังพ่อที่เป็นใบ้


ฉันมุ่งมั่นเรียนหนังสือให้ดี เพื่อเข้ามหาวิทยาลัย ไปให้พ้นจากบ้านเกิดที่ใครๆ ก็รู้ว่า พ่อฉันเป็นใบ้ ในที่สุดฉันก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ฉันไม่สนใจว่าพ่อต้องโม่เต้าหู้ด้วยความยากลำบาก ส่งเสียให้ฉันเรียนจนจบมหาวิทยาลัย เมื่อฉันเรียนจบได้รับบรรจุไปทำงานที่เทือกเหล็ก ระหว่างทางกลับเกิดอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำ หมอยืนยันว่าหมดทาง ให้พี่ฉันบอกกับพ่อว่า หนูไม่รอดแน่ จะรักษาก็ต้องใช้เงินมหาศาล ทันใดนั้น พ่อก็คุกเข่าลง แล้วชี้มายังฉันพร้อมกับชูแขนสูง จากนั้นก็ทำท่าโม่เต้าหู้ ขายเต้าหู้ นั่นหมายความว่า ขอร้องเถิด ช่วยชีวิตลูกสาวฉัน เธอมีอนาคตดี เป็นคนเก่ง คุณหมอต้องช่วยเธอ ผมจะหาเงินมาเสียค่ารักษา ผมทำเต้าหู้ได้ ตอนนี้มีเงินอยู่ 4 พันหยวน


เมื่อพ่อเห็นว่า หมอยังทำเฉย พ่อชี้ที่หลังคา ก้มหัวใช้เท้ากระทืบพื้น พนมมือสองข้างไว้ด้านขวาของศีรษะ แล้วหลับตา หมายความว่า ผมมีบ้านขายได้ ผมนอนบนพื้นดินก็ได้ แม้จะหมดเนื้อหมดตัว ผมก็ขอให้ลูกสาวอยู่รอด พี่ฉันแปลภาษามือของพ่อให้หมอฟัง พลางร้องไห้ไป หมอซึ่งเห็นเรื่องเกิดแก่เจ็บตายจนชินชา บัดนี้ก็อดกลั้นน้ำตาไม่อยู่


ระหว่างนั้น พ่อเดินสายไปทุกหมู่บ้านที่เคยไปขายเต้าหู้ ระดมค่ารักษา ด้วยความซื่อสัตย์สุจริตตลอดชีวิตที่ผ่านมา ชาวบ้านต่างออกเงินช่วยเหลือ คุณจัง 20 หยวน คุณลี่ 100 หยวน อาซ้อหวัง 65 หยวน ฯลฯ จนในที่สุดฉันก็รอดชีวิตมาได้


เรื่องราวในอดีตที่ฉันเหยียดหยามพ่อ ท่านมิได้จดจำจองเวรไว้เลยแม้แต่น้อย


นั่นตัวอะไร ???

ที่สวนหย่อมหลังบ้านในบรรยากาศเช้าตรู่ มีเสียงร้องของนกนานาชนิด ไพเราะเพาะพริ้ง พ่อชรานั่งเหม่อลอย อยู่ที่ม้านั่งข้างๆ ลูกชายวัยหนุ่มใหญ่เขากางหนังสือพิมพ์อ่านอยู่ สักครู่ พ่อถามว่า นั่นตัวอะไร ลูกชายตอบทันทีว่า นกกระจอกครับพ่อ ผ่านไปอีกสองนาที พ่อถามว่า นั่นตัวอะไร ลูกชายมองหน้าพ่อพร้อมตอบว่า นกกระจอกครับ ผ่านไปอีกไม่ถึงนาที พ่อถามว่า นั่นตัวอะไร ลูกชายพับหนังสือพิมพ์ที่กางอยู่แล้วตอบด้วยเสียงอันดังขึ้นอย่างช้าๆ ว่า นก-กระ-จอก

ถามว่า นั่นตัวอะไร คราวนี้ ลูกชายโมโหทิ้งหนังสือพิมพ์ใส่พื้นหญ้า พร้อมกับตะโกนใส่หูพ่อว่า อะไรกันนักหนา ผมบอกกี่ทีแล้วว่า นกกระจอก !! คราวนี้ได้ผล พ่อชราได้สติด้วยเสียงตะโกนอันดังของลูกชาย ลุกออกจากม้านั่งเดินกลับเข้าไปในบ้าน สักครู่ก็ออกมาพร้อมกับถือสมุดบันทึกเล่มเก่าๆ ขาดๆ ในมือ กางหน้าหนึ่งออกมาและส่งให้ลูกชายใจร้อนพร้อมบอกให้อ่านเสียงดังๆ หน่อย


“วันนี้ลูกชายสุดที่รักของฉันที่เพิ่งอายุครบสามขวบเมื่อสองวันที่แล้ว นั่งอยู่กับฉันในสวน มีนกกระจอกตัวหนึ่งบินมาเกาะที่กิ่งไม้ข้างๆ เรา ลูกชายของฉันถามฉันถึง 21 ครั้งว่าตัวอะไร ฉันตอบไปทั้ง 21 ครั้งว่า นกกระจอก ฉันดึงเขาเข้ามากอดทุกครั้งที่เขาถามครั้งแล้วครั้งเล่า โดยไม่รู้สึกรำคาญ แต่ฉันกลับรู้สึกรักเจ้าลูกชายตัวน้อยของฉันมากขึ้นเรื่อยๆ”


ทันทีที่อ่านจบ ลูกชายดึงพ่อชราเข้ามากอดพร้อมด้วยน้ำตาอาบแก้ม


คลิป 3 เรื่องที่เล่ามาตั้งแต่ต้น ผมไม่ขอตีความในเนื้อหาอะไรมากมาย เพราะทุกเรื่องที่นำมาฝากกัน บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า “พ่อคือ ผู้ที่เสียสละ เป็นผู้อบรมสั่งสอน เป็นตัวอย่าง เป็นผู้ให้อภัย และเป็นกำลังใจของลูก”

from
http://www.bangkokbiznews.com/home/details/business/ceo-blogs/boonchai/20101203/365880/%E0%B8%9E%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%AD-...html

---